اروپای غربی بیدار شده است. خروج هسته ای لازم نیست برای همیشه باشد

اکنون ، بدیهی است ، نوبت دیگری در راه است. انرژی در حال تجربه بحران شدید است و اروپای غربی در حال بیدار شدن با واقعیتی است که بسیاری از کارشناسان – از جمله متخصصان آلمانی – مدتهاست که نسبت به آن هشدار داده اند. قیمت برق و گاز به اوج سرگیجه می رسد و دولتها را مجبور می کند تا مقررات بیشتری را در کل این بخش اعمال کنند که می تواند تحریفات بازار را تشدید کند. طبق معمول ، این بحران دلایل متفاوتی دارد – از توسعه ناهموار اقتصادی که جهان از آغاز همه گیری تا کنون تجربه کرده است ، تا دلهره های زمان.

کشاورزان تمایل به تمسخر دارند که از گرما و زمستان شکایت دارند ، اما این انرژی مشابه انرژی امروز است – این امر با آب و هوای سرد بهاری در اروپا ، گرمای تابستان و افزایش تقاضا برای تهویه مطبوع در آسیا ، انرژی باد کافی در سواحل در نقاط مختلف پیچیده شده است. جهان ، بلکه سیل هایی که پتانسیل انرژی برق آبی یا طوفان برفی در تگزاس را محدود می کند. و همه اینها در زمانی است که جهان باید بیش از پیش به تهدیدهای گرمایش زمین توجه کند.

بزرگترین آلاینده های جهان و اهداف انتشار آنها

بخشی از تصمیم

در این شرایط ، البته صداهای بسیار بیشتری وجود دارد که می گویند جهان فاقد نیروگاه های پایدارتر ، مستقل از آب و هوا و در عین حال انتشار صفر است. واضح است که تنها راکتورهای هسته ای امروز همه این شرایط را دارند. دانشمندان هیئت بین دولتی سازمان ملل متحد درباره تغییرات آب و هوا یا کمیته های تخصصی اتحادیه اروپا هسته را “بخشی از راه حل” می دانند. اروپای غربی ، که امروزه حدود یک چهارم راکتورهای جهان را در اختیار دارد ، همچنان “مانعی” برای توسعه بیشتر انرژی هسته ای است. زمان نشان خواهد داد که آیا بحران کنونی به از بین بردن آن کمک خواهد کرد یا خیر.

نتیجه گیری مبالغه آمیز از اظهارات تعدادی از کارشناسان آلمانی علیه خروج هسته ای هیچ فایده ای ندارد – نگرش سیاستمداران و احساسات عمومی بیشتر نشان می دهد که جمهوری فدرال ، مانند اتریش یا لوکزامبورگ ، در “ضد هسته ای” “مدفون” باقی مانده است. گودال. پیگیری تحولات سایر کشورها جالب خواهد بود – هشدارهای بسته شدن زودرس راکتورها در بلژیک ، اسپانیا یا سوئد در حال افزایش است. حتی قبل از بحران کنونی ، سیاستمداران هلندی و سوئدی پیشنهادهایی برای ساخت رکتورهای هسته ای جدید ارائه کردند. افکار عمومی در ایتالیا ، که مردم آن در گذشته در یک همه پرسی دو بار انرژی هسته ای را رد کرده بودند ، اکنون بیشتر متقاعد شده اند که بدون اتم در آینده امکان پذیر نخواهد بود.

با این حال ، آینده انرژی هسته ای اروپای غربی عمدتا در دو کشور کلیدی – فرانسه و انگلستان تعیین می شود. نگرش سیاستمداران و مردم آنجا با وضعیت آلمان بسیار متفاوت است. اما هر دو کشور همچنین با پروژه های جدید راکتور هسته ای خود (Flamanville و Hinkley Point C) دست و پنجه نرم می کنند. انگلیسی های مبتکر چندین بار در گذشته “سوخته” شده اند ، اما همچنان به دنبال مدل های مناسب برای ساخت و تأمین مالی پروژه های هسته ای هستند. این احتمالاً الهام بخش سایر کشورها خواهد بود ، اما در اتحادیه اروپا نخواهد بود. اردوگاه هسته ای اتحادیه اروپا پس از برگزیت به شدت ضعیف شده است. فرانسوی ها نقش “کشش” را در اتحادیه اروپا حفظ کرده اند ، اگرچه به نظر می رسد فعالیت آنها در سال های اخیر رو به کاهش بوده است. عدم قطعیت در مورد آینده صنعت هسته ای خود با اصلاحات تأخیری در شرکت انرژی EDF ، که بخش هسته ای آن باید کاملاً دولتی شود ، تشدید می شود.

پارادوکس آلمان

بسیاری از آلمانی ها و همسایگانشان بر این باورند که برلین زمینه ساز توسعه بیشتر انرژی جهان است. در مورد راکتورهای هسته ای اما عکس این قضیه صادق است. در میان هفت اقتصاد بزرگ جهان ، آلمان تنها کشوری است که می خواهد انرژی هسته ای را رها کند. قبل از آخرین انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در 48 سال گذشته ، جو بایدن اولین نامزد حزب دموکرات بود که برنامه اش اشاره های مثبتی به استفاده صلح آمیز از اتم برای تولید انرژی داشت. منابع هسته ای نیز توسط دونالد ترامپ ، سلف خود ، که در غیر اینصورت با دمکرات ها (نه تنها) در زمینه انرژی تقریباً بدون هیچ گونه توافق توافق شده بود ، مورد حمایت قرار گرفت. فومیو کیشیدا ، نخست وزیر جدید ژاپن قصد دارد راکتورهای هسته ای را در کشور نجات یافته از فوکوشیما دوباره راه اندازی کند.

هیچ نشانه ای از یک چرخش بزرگ دیگر در آلمان وجود ندارد. او در حال حاضر شش راکتور آخر را تا پایان سال آینده کار کرده است. طرح خروج شتابزده از هسته دو دهه پیش از دولت سوسیال دموکرات ها و سبزها ارائه شده بود و کابینه آنگلا مرکل ابتدا آن را به طور م removedثر حذف و پس از فوکوشیما تأیید کرد. آرمین لاسچه ، جانشین مرکل ، به رهبری دموکرات های مسیحی ، تصمیم برای خروج زودهنگام از فناوری هسته ای را اشتباه خواند ، اما افزود که در این زمینه کاری نمی توان کرد. به نظر می رسد هر دو حزب PSD و سبزها دوباره به سمت دولت بعدی برلین حرکت می کنند …

از نظر اروپایی ، برای آلمان ها مهم است که واقع بین باشند ، حداقل مانع توسعه انرژی هسته ای نشوند. تا کنون ، برلین با کمیسیون اروپا مخالف بود که سرمایه گذاری در نیروگاه های هسته ای را به اصطلاح پایدار بداند طبقه بندی ، که تأمین مالی آنها را تسهیل می کند. این استدلال که راکتورهای هسته ای در دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا به تثبیت سیستم انرژی اروپا کمک می کند ، اما ممکن است برای مردم آلمان قابل هضم نباشد. چک ها در حال حاضر از این تأثیر اتریش مطلع هستند – برای ساکنان کشورهایی که تصمیم به ترک هسته گرفته اند ، تصور اینکه نیروگاه های جدید در همسایگی آنها رشد می کند ، دشوار است.

منافع دولتی

با این حال ، موضع آلمان به دور از تنها مشکل است. علاوه بر ضعف های سنتی انرژی هسته ای ، که به ویژه شامل ذخیره سوخت مصرفی می شود ، این یک نیاز سرمایه گذاری برای ساخت راکتورهای جدید است. برای سرمایه گذاران خصوصی که به دنبال سریع ترین بازده ممکن هستند ، چنین پروژه هایی جذاب نیستند – اگرچه می توانند از نظر طول عمر برای چندین دهه انرژی عاری از انتشار ، قابل اطمینان و نسبتاً ارزان را ارائه دهند. ایالت مانند ایجاد زیرساخت های حمل و نقل ، نقش کلیدی ایفا می کند. به همین دلیل دولت فرانسه قصد دارد کل بخش هسته ای EDF را تصاحب کند. با این حال ، به نظر می رسد این یک کم است – به نفع رقابت ، کمیسیون اروپا خواستار تقسیم شدیدتر بخش های مختلف EDF است ، در حالی که اتحادیه ها به هرگونه اصلاحات بزرگ اعتراض می کنند.

این کشور همچنین در انگلستان مشغول جذب نیرو است که پس از نخست وزیر مارگارت تاچر بیشتر به بخش خصوصی متکی است. بر اساس آخرین گزارشات ، دولت لندن می خواهد به طور موقت سهم اقلیت شرکت چینی CGN را در پروژه نیروگاه Sizewell C ، که توسط EDF فرانسه ساخته می شود ، تصاحب کند و در عین حال گنجاندن راکتورهای جدید در میان به اصطلاح دارایی های تنظیم شده. به این ترتیب ، مصرف کنندگان هزینه ساخت برق را به صورت دائمی پرداخت می کنند ، اما به طور کلی صورتحساب نیروگاه به میزان قابل توجهی کاهش می یابد – هزینه تامین مالی طولانی مدت گران قیمت حذف می شود. و در مرحله بعد ، به لطف مدل دارایی مقرر شده ، سرمایه گذاران زیرساخت خصوصی هنوز می توانند در چنین پروژه هایی مشارکت داشته باشند.